Czułam, że moje życie się rozpada. Wszystko szło nie tak, to że tu trafiłam było błędem. Położyłam się na boku i podkuliłam nogi na tyle ile mogłam. Teraz już każdy mógł zobaczyć, że jestem w ciąży. Ta myśl mnie przerażała.
- Dobrze się czujesz? - spytał Damien.
Dopiero teraz uświadomiłam sobie, że po moich policzkach spływają łzy.
- Tak.
- Wybacz, że cię w to wpakowałem.
- To nie twoja wina. - spojrzałam na niego. - Prędzej czy później i tak by się to stało. - próbowałam go przekonać.
Wiedziałam, że Damien się teraz o to obwinia. Zawsze taki był, gdy tylko go poznałam. Chłopak siedział ze mną do czasu, aż strażnicy nie zaprowadzili go do jego pokoju. Mój pokój znajdował się bliżej pokoi naukowców i laboratoriów przez co cały czas słyszałam eksperymenty. Poszłam się umyć, a przy okazji włosy i położyłam się do łóżka zasypiając.
(Damien?)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz